“Er is een esthetische dimensie in de politiek en er is een politieke dimensie in de kunst. Artistieke praktijken spelen een rol in de opbouw en instandhouding van een bepaalde symbolische orde, of in het uitdagen ervan, en daarom hebben ze noodzakelijkerwijs een politieke dimensie.”" Chantal Mouffe ​ Geïnspireerd door dit citaat nemen we de verantwoordelijkheid voor onze artistieke inhoud en voor het wederzijdse effect van ons collectief op de wereld als de wereld op ons collectief. Verschillende taboes komen naar voren door middel van circus: Feminisme vanuit de ogen van Juliette, die net moeder is geworden (het moederlichaam, de toe-eigening door objectivering, of de visie erop in de hedendaagse maatschappij). Queer feministische artieste Lola onderzoekt de grenzen van het vrouwelijke lichaam, en bekijkt hoe vrouwelijke lichaamsbeharing of de afwezigheid ervan wordt gebruikt om vrouwen te controleren. Homoseksueel artiest Simon wil het onderzoek dat hij met Vincent begon in BITBYBIT (de intimiteit tussen 2 mannen, het deconstrueren van de clichés die al zo vaak zijn herhaald in de kunsten,...) verderzetten. Luke onderzoekt het mannelijke lichaam en hoe de maatschappij en het circus zijn lichaam hebben gevormd om te voldoen aan de mannelijke normen, soms ten nadele van zijn innerlijke beeld van zijn eigen mannelijkheid en zijn vragen over binair zijn. Vervolgens belanden we bij het thema van ons onderzoek: poreusheid: "Werk dat het publiek betrekt bij co-creatie door middel van de onderliggende concepten en formele structuren, waaronder interactiviteit, onderdompeling en site-specificiteit" [Turner and Radosavljevic]. Dit is onze methodologie om de pluraliteit van deze creatie te onderzoeken. We laten het publiek acteur worden en geven hen de ruimte om zich uit te drukken en te experimenteren.  Nabijheid is hierop het antwoord, de noodzaak, het tegengif. Het ontbrak al in de samenleving lang voor de Covidpandemie, en is sindsdien nog meer afgenomen. Nabijheid is wat een live voorstelling kan bieden om de afstand te bestrijden. Met een doordachte variabele scenografie zorgen we voor zoveel mogelijk contact en interactie met het publiek. In onze circustent geen tribunes, maar balkons, tafels en stoelen, een bar, een klein podium in het midden en de circustoestellen verwerkt in de scenografie. De toeschouwers komen binnen, gaan zitten, bestellen een Malunés biertje en genieten van het muziekbandje. Eenmaal de voorstelling begint schuiven we beetje bij beetje de tafels en stoelen aan de kant, vergroten we de piste en bevindt het publiek zich samen met de artiesten in het midden van de tent. Ze vliegen door de lucht, dragen de artiesten, of worden door hen gedragen, spelen muziek, zingen of kruipen tot in de nok van de tent!  De fysieke nabijheid tot de circusartiesten en de inkijk die je daardoor krijgt in hun persoonlijke beleving van de voorstelling, zorgt ervoor dat je die met andere ogen bekijkt. De voorstelling ontpopt zich tot een groot feest. Een feest van empathie. Een feest van toenadering. Een viering van radicale liefde. Amen!